Pod koniec października 2024 roku w malezyjskim stanie Sarawak, na wyspie Borneo, odbyła się seria spotkań ewangelizacyjnych organizowanych przez Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.
14 LISTOPADA 2024 (NR 1022) [Adventist.news | Opr. Daniel Kluska]
W wyniku tych spotkań 128 osób przyjęło chrzest. Wydarzenie to było częścią większej inicjatywy misyjnej, skierowanej do lokalnych mieszkańców z przesłaniem nadziei i duchowej odnowy.
Przygotowania do serii spotkań obejmowały intensywną współpracę z lokalnymi liderami i wolontariuszami, którzy pomagali dotrzeć do uczestników i budować relacje z miejscową społecznością. Zaangażowanie członków wspólnoty kościelnej przyczyniło się do sukcesu wydarzenia i stworzenia atmosfery wspólnoty i wzajemnego wsparcia.
Podczas spotkań otwartych prelegenci mówili o Bożej miłości, przebaczeniu i nadziei, odpowiadając na duchowe potrzeby uczestników. Spotkania były wzbogacone pieśniami, świadectwami oraz osobistymi historiami, co stworzyło przestrzeń do głębokich przeżyć duchowych i otwartości.
Kulminacją serii był dzień chrztu, podczas którego 128 osób wyznało publicznie swoją wiarę. Było to radosne święto dla całej wspólnoty, która z radością przyjęła nowych członków, ciesząc się z ich decyzji i nawrócenia.
Jest nam niezmiernie miło poinformować, że należąca do ADRA Polska platforma wsparcia psychologicznego GiveAndGetHelp.com została wyróżniona w konkursie „50 Najbardziej Kreatywnych Ludzi w Biznesie”.
13 LISTOPADA 2024 (NR 1021) [Kinga Mroczkowska]
W imieniu serwisu, to ważne dla nas wyróżnienie, odebrała Pani Prezes Karolina Wójcik-Kozłowska. W swojej przemowie Pani Prezes podkreśliła, że ta wyjątkowa nagroda dedykowana jest przede wszystkim kilkudziesięciotysięcznej społeczności platformy GiveAndGetHelp.com, ponieważ to właśnie dzięki niej codziennie możemy dostrzegać, czym naprawdę jest siła wzajemnego wsparcia w obliczu kryzysu psychicznego.
Jako Fundacja dostarczamy tylko skuteczne narzędzie, ale to nasi użytkownicy, korzystając z najnowszych technologii, stworzyli z niego coś prawdziwie wyjątkowego – przestrzeń, w której każdy, niezależnie od swoich problemów, może znaleźć zrozumienie i wsparcie.
Kapituła konkursu doceniła naszą platformę przede wszystkim za wyjątkowy model działalności, którego celem jest zapewnienie osobom w kryzysie, bezpłatnej, a także anonimowej samopomocy psychologicznej. GiveAndGetHelp.com to dynamiczne środowisko wsparcia, którego fundamentem jest wzajemna pomoc i zrozumienie w trudnych momentach życia.
Z ponad 26 tysiącami aktywnych użytkowników, nasza społeczność wielokrotnie pokazała, jak potężna może być właśnie samopomoc. Wspólne rozmowy, często poruszające bardzo intymne i trudne tematy, dają wszystkim uczestnikom poczucie, że nie są sami w swoich wyzwaniach. Dzięki wsparciu osób, które przeszły przez podobne doświadczenia, każdy może znaleźć siłę i motywację do stawienia czoła swoim problemom. GiveAndGetHelp.com to miejsce, gdzie świadomość o różnych trudnościach życiowych wzrasta, a chęć przezwyciężania ich rośnie dzięki współodczuwaniu i zrozumieniu.
Pełna anonimowość i forma online platformy daje szansę na pomoc również tym, którzy nie mają innej możliwości jej uzyskania – np. mieszkają w małych miejscowościach, są osobami publicznymi czy nie mają środków finansowych na prywatne konsultacje psychologiczne.
Fundacja ADRA Polska prowadzi działalność serwisu non-profit, opierając się na środkach własnych oraz krajowych i międzynarodowych grantach.
GiveAndGetHelp.com działa zarówno w języku polskim, jak i ukraińskim, co pozwala dotrzeć do szerszego grona potrzebujących.
Konkurs „50 Najbardziej Kreatywnych Ludzi w Biznesie” – przestrzeń dla innowatorów
„50 Najbardziej Kreatywnych Ludzi w Biznesie” to całoroczny program realizowany przez platformę Brief for Poland, który otwiera drzwi do wyjątkowego świata, gdzie pasja spotyka się z profesjonalizmem, a każdy uczestnik ma szansę zabłysnąć w pełnej krasie.
Konkurs ten wyznacza nowe kierunki i pozwala dostrzec potencjał w kreatywnym podejściu do rozwiązywania problemów, z jakimi mierzymy się na co dzień.
Gratulujemy wszystkim nominowanym oraz zwycięzcom tegorocznej edycji. Jesteśmy dumni, że GiveAndGetHelp.com znalazła się w tak znamienitym gronie i że możemy być częścią tej inspirującej społeczności liderów. Mamy nadzieję, że dzięki tej nagrodzie będziemy mogli kontynuować naszą misję jeszcze skuteczniej, a nasza działalność stanie się inspiracją dla kolejnych kreatywnych inicjatyw.
Silvan Wallner, obiecujący szwajcarski piłkarz i były młodzieżowy reprezentant kraju, podjął decyzję o zakończeniu kariery w wieku zaledwie 22 lat. Powodem nie są jednak kontuzje czy problemy zdrowotne, ale głębokie przekonania religijne młodego zawodnika.
12 LISTOPADA 2024 (NR 1020) [Daniel Kluska]
Wallner, grający na pozycji prawego obrońcy, zadebiutował w szwajcarskiej Super League w barwach FC Zürich jako 18-latek. Szybko zwrócił na siebie uwagę trenerów i kibiców, co zaowocowało powołaniami do reprezentacji Szwajcarii w kategoriach U-17, U-18, U-20 i U-21. W sezonie 2021/2022 zdobył z FC Zürich mistrzostwo Szwajcarii, co było ukoronowaniem jego dotychczasowych osiągnięć. W tym sezonie Wallner wystąpił w 13 meczach FC Zurich i Blau-Weiss Linz, we wszystkich rozgrywkach. Łącznie przebywał na murawie 920 minut.
Transfer do Austrii i niespodziewane zakończenie
W 2024 roku Wallner przeniósł się do austriackiego klubu FC Blau-Weiß Linz, gdzie miał kontynuować swoją piłkarską przygodę na arenie międzynarodowej. Jednak w nowym klubie rozegrał tylko pięć ligowych spotkań. Oficjalne komunikaty klubu mówiły o nieobecności zawodnika z powodu choroby, ale nie podawano szczegółów.
Wiara ponad wszystko
Jak ujawnił szwajcarski dziennik “Blick”, prawdziwym powodem decyzji Wallnera są jego przekonania religijne. Piłkarz jest osobą wierzącą i często studiuje Pismo Święte. Zauważył, że biblijny, siódmy dzień tygodnia to sobota – szabat – i dlatego zdecydował się nie brać udziału w meczach klubu rozgrywanych właśnie w ten dzień tygodnia. W Starym Testamencie właśnie sobota jest dniem świętym i to jej dotyczy przykazanie dekalogu, które w wersji katechizmowej brzmi: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił””, a w Biblii: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić”.
Nie jest prawdą – jak powtarzały niektóre media – że Wallner jest członkiem Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego; kościoła protestanckiego, które właśnie sobotę obchodzi jako dzień święty. Decyzja piłkarza wynika zatem tylko i wyłącznie z własnych przekonań i studium Biblii. Uznał on, że nie jest w stanie pogodzić swojej wiary z zawodowymi obowiązkami sportowca.
Z lewej Silvan Wallner [Zdj. Getty]
Reakcje środowiska piłkarskiego
Decyzja młodego obrońcy wywołała różnorodne reakcje. Część kibiców i ekspertów wyraża szacunek dla jego konsekwencji i wierności przekonaniom, podczas gdy inni zastanawiają się nad możliwością znalezienia kompromisu między wiarą a karierą sportową.
Odważnie, ale czy nie za wcześnie?
Historia Silvana Wallnera pokazuje, jak silny wpływ na życie zawodowe mogą mieć osobiste przekonania i wartości. W świecie profesjonalnego sportu, gdzie presja sukcesu i oczekiwania są ogromne, decyzja o postawieniu wiary na pierwszym miejscu jest wyjątkowa i zaskakująca. Niezależnie od opinii publicznej, Wallner podjął decyzję zgodną z własnym sumieniem, co zasługuje na uznanie.
Z drugiej jednak strony trzeba zadać pytanie, czy Wallner byłby w stanie kontynuować dalej zawodową karierę piłkarską – nawet w ograniczonym zakresie – dalej przestrzegając swoich przekonań? Czy jego wpływ na kolegów z drużyny, atmosferę szatni a także postawę i zaangażowanie na boisku, nie byłby wtedy większy? Czy odcinanie się od pracy zawodowej – wbrew pozorom – nie okazało się brakiem wiary? A może Bóg poukładałby trudności tak, Wallner był świadectwem nie tylko niezłomności w wierze, ale także przykładem podążania odważnie za marzeniami dla młodszych pokoleń? Coż, tego już się nie dowiemy.
Czy decyzja młodego piłkarza wpłynie na przyszłe postawy innych sportowców o podobnych przekonaniach? Czas pokaże, ale jedno jest pewne – Silvan Wallner pozostanie w pamięci jako zawodnik, który odważył się postawić wiarę ponad karierę.
W sobotę 9 listopada w naszym zborze mieliśmy uroczystość Pamiątki Wieczerzy Pańskiej. To jest szczególna uroczystość, która jest czasem refleksji nad tym co uczynił dla ciebie i mnie nasz Zbawiciel Jezus Chrystus.
Czym jest Pamiątka Wieczerzy Pańskiej ? W Kościele Adwentystów Dnia Siódmego uroczystość Wieczerzy Pańskiej organizowana jest zazwyczaj raz na kwartał. Obejmuje ona obrzęd umywania nóg, który poprzedza Wieczerzę Pańską. Uroczystość ta jest zarówno dla prowadzących ją pastorów i starszych, jak i całego zboru chwilą niezwykle świętą i radosną. Odbywa się ona zazwyczaj podczas sobotniego nabożeństwa.
Obrzęd umywania nóg. „Po umyciu nóg uczniom Chrystus rzekł: «Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem». W słowach tych Chrystus wskazywał na coś więcej niż tylko na obowiązek zadośćuczynienia zasadom gościnności. Chodziło Mu także o coś dalece ważniejszego niż usunięcie brudu z ludzkich stóp. Chrystus ustanawiał w ten sposób religijny obrzęd. Ten akt naszego Pana (…) uczynił z tego obyczaju święty obrzęd. Miał być on odtąd przestrzegany przez uczniów, by mogli na zawsze zachować w pamięci Jego lekcje pokory i służby bliźniemu.
Ten akt pokory zalecony nam został przez samego Chrystusa jako przygotowanie do pamiątki Wieczerzy. Serce nie może wejść w społeczność z Chrystusem, dopóki panoszy się w nim pycha, brak jedności i walka o władzę. W takich warunkach nie jesteśmy przygotowani na zjednoczenie z Chrystusem za pośrednictwem Jego ciała i krwi. Dlatego też wstępnym warunkiem połączenia się z Chrystusem jest obrzęd pokory, czego sam dał nam przykład” (Desire of Ages, s. 650; por. Życie Jezusa, s. 467-468).
W akcie umywania nóg uczniom Chrystus dokonał głębszego oczyszczenia, obmycia serca z plam grzechu. Uczestnicy tego obrzędu czują się niegodni przyjęcia świętych symboli, dopóki nie przeżyją oczyszczenia, które sprawia, że człowiek „czysty jest cały” (J 13,10). Jezus pragnął zmyć z ich serc uczucie „wyobcowania, zazdrości i pychy. (…) Duma i egoizm prowadzą do sporów i nienawiści, ale Jezus wszystko to usunął; (…) Jezus, spoglądając na nich, mógł powiedzieć: «Jesteście czyści»” (Desire of Ages, s. 650; por. Życie Jezusa, s. 466).
Duchowe przeżycie związane z umywaniem nóg podnosi jego rangę ze zwykłego obyczaju do świętego obrzędu . Niesie ze sobą poselstwo przebaczenia, akceptacji, pewności zbawienia i solidarności płynące ze strony Chrystusa do wierzącego, ale także pomiędzy wszystkimi wierzącymi. Poselstwo to wyraża się w atmosferze pokory.
Wieczerza Pańska. Aniołowie głoszą, że Jezus, Zbawca tego świata, jest święty. Podobnie i symbole reprezentujące Jego ciało i krew są święte. Sam Pan wyznaczył niezwykle głębokie w swym znaczeniu symbole przaśnego chleba i niesfermentowanego soku winogronowego a umywania nóg dokonał za pomocą najprostszych dostępnych środków.
Pamiątka Wieczerzy Pańskiej jest dziś tak samo święta, jak w dniu, w którym ustanowił ją Jezus Chrystus. Gdziekolwiek jest odprawiana Jezus jest zawsze na niej obecny. „To na tych, przez siebie wyznaczonych spotkaniach Jezus spotyka się ze swoim ludem i wzmacnia Go swoją obecnością” (Desire of Ages, s. 656; por. Życie Jezusa, s. 474).
Przaśny chleb i bezalkoholowe wino (sok winogronowy). „Chrystus pozostawał ciągle przy stole, na którym rozstawiona była Wieczerza, a przed Nim stały przaśniki spożywane zwykle w okresie Paschy i nie tknięte fermentacją wino. Tych właśnie darów użył Chrystus dla przedstawienia swej nieskazitelnej ofiary. Nic, co było zepsute przez fermentację — symbol grzechu i śmierci, nie mogło symbolizować «baranka niewinnego i nieskalanego» (1 P 1,19)” (Desire of Ages: 653; por. Życie Jezusa, s. 471).
Zarówno wino, jak i chleb były całkowicie wolne od fermentacji, ponieważ wieczorem pierwszego dnia żydowskiej Paschy, wszelki zaczyn i fermentacja były usunięte z domów (zob. Wj 12,15.19; 13,7). Dlatego jedynie niesfermentowany sok gronowy oraz niezakwaszony chleb nadają się do użytku w obrzędzie Wieczerzy Pańskiej.
Pamiątka śmierci krzyżowej. „Gdy przyjmujemy chleb i wino symbolizujące umęczone ciało i przelaną krew Chrystusa, wyobraźnia przenosi nas ku scenom w wieczerniku. Wydaje się, że wędrujemy przez ogród uświęcony męką Tego, który poniósł grzechy świata. Stajemy się świadkami walki, dzięki której możliwe było pojednanie z Bogiem. Wywyższony pośród nas stoi ukrzyżowany Chrystus” (Desire of Ages, s. 661; por. Życie Jezusa, s. 476).
Ogłoszenie drugiego przyjścia Pana. „Wieczerza Pańska wskazuje na drugie przyjście Chrystusa i została ustanowiona, aby uczniowie nigdy o nim nie zapomnieli. Za każdym razem, gdy zbierali się, aby rozpamiętywać Jego śmierć, opowiadali, jak «wziął kielich i podziękował, dał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; albowiem To jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów. Ale powiadam wam: Nie będę pił odtąd z tego owocu winorośli aż do owego dnia, gdy go będę pił z wami na nowo w Królestwie Ojca mego». W swych strapieniach znajdowali pokrzepienie w nadziei powrotu swego Pana. Niewymownie cenna była dla nich ta myśl: «Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie» (1 Kor 11,26)” (Desire of Ages, s. 659; por. Życie Jezusa, s. 475).
Kto może uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej? Kościół Adwentystów Dnia Siódmego praktykuje organizowanie otwartej uroczystości Wieczerzy Pańskiej. W uroczystości uczestniczyć mogą wszyscy, którzy oddali swoje życie Zbawicielowi.
Dzieci uczą się znaczenia tej uroczystości obserwując, jak uczestniczą w niej inni. Natomiast pełną gotowość do uczestnictwa w uroczystości osiągają po odpowiednim wyszkoleniu podczas przygotowania do chrztu i poprzez poddanie się Jezusowi w akcie chrztu.
„Przykład Chrystusa nie pozwala nam na wyłączność w udziale w Wieczerzy Pańskiej. Prawdą jest, że osoba, która dopuszcza się jawnego grzechu, powinna być z niej wykluczona — Duch Święty mówi o tym wyraźnie (zob. 1 Kor 5,11). Jednak poza takim przypadkiem, nikt z nas nie jest uprawniony do osądzania innych. Bóg nie pozwolił człowiekowi wypowiadać się na temat czyjegoś prawa do uczestniczenia w tym obrzędzie, bo któż umie czytać w sercu? Kto potrafi odróżnić plewy od pszenicy? «Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije. (…) Przeto ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. (…) Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije» (1 Kor 11,28-29). (…) W szeregi zgromadzonych mogą wejść ludzie, którzy w sercach swych nie są sługami prawdy i świętości, lecz mimo to chcą uczestniczyć w nabożeństwie. Nie należy im tego zabraniać, bowiem patrzą na to świadkowie, którzy widzieli, jak Chrystus umywał nogi zarówno uczniów, jak i Judasza. Scenę tę oglądały oczy nie tylko ludzkie” (Desire of Ages, s. 656 Życie Jezusa, s. 473-474).
Opracowano na podstawie: Prawo zborowe, Warszawa 2016, Wydawnictwo „Znaki czasu”
W związku z kolejną rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości, przypominamy treść uchwały jubileuszowej opublikowanej na naszej stronie kilka lat temu
UCHWAŁA JUBILEUSZOWA Rady Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej z okazji 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości
W 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości Rada Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej, kierując się biblijnymi zaleceniami, by oddawać, co boskie, Bogu, a co cesarskie, cesarzowi; szanować władze zwierzchnie; miłować bliźnich, a nawet nieprzyjaciół; ze wszystkimi, o ile to od nas zależy, utrzymywać pokój; o wszystko się modlić i za wszystko Bogu dziękować oraz by w losach przodków upatrywać pouczenia odnośnie do naszej przyszłości – uchwaliła, co następuje:
Pomni nie tylko stu dwudziestu trzech lat zaborów, odebrania naszemu Narodowi wolności i wszystkiego, co z tym związane: tragicznego losu obrońców naszej ziemskiej Ojczyzny, ich śmierci, więzienia, zsyłek, konfiskat, prób wymazania z mapy Europy nie tylko Polski jako państwa, ale również prób wynarodowienia Polaków, ograbienia nas z naszego języka, naszej kultury i wspólnego dziedzictwa – nie możemy jednak pominąć milczeniem przyczyn utraty ówczesnej państwowości i wolności.
A nie były to tylko powody zewnętrzne, w postaci agresywnie i zaborczo nastawionych państw sąsiednich pragnących wykorzystać słabość I Rzeczypospolitej. Niestety były to przede wszystkim powody wewnętrzne, z prywatą magnaterii na czele, źle pojętą złotą wolnością szlachecką, która przerodziła się w nieposzanowanie praw własnego państwa, podziały i anarchię. Do tego trzeba również dodać brak reform lub ich opóźnienie.
Nie bez znaczenia było również dyskryminowanie niekatolików, jako pokłosie kontrreformacji, która zgasiła w I Rzeczypospolitej tak pięknie rozpalający się płomień XVI-wiecznej polskiej reformacji protestanckiej.
Świętowanie 100-lecia odzyskania niepodległości bez tej krótkiej refleksji nad tym, co doprowadziło do jej wcześniejszej utraty może nam grozić niechcianą powtórką z historii. Prawdziwa wolność bowiem od zawsze wyrażała się w posłuszeństwie prawu i w przestrzeganiu porządku. Wolność zaś bez prawa sprowadza niewolę, zarówno w sensie duchowym, jak i politycznym.
Dlatego jako społeczność Kościoła adwentystów, będąca z woli Bożej integralną częścią Narodu Polskiego, pragniemy zwrócić się do Boga z prośbą o wybaczenie.
Wybacz nam miłosierny Boże, że jako Naród wielokroć lekceważyliśmy Twoje przykazania, nie doceniając wolności i innych błogosławieństw, które z Twojej ręki otrzymywaliśmy i otrzymujemy. Przepraszamy za nasz egoizm oraz ducha niezgody i podziałów; za nasz brak miłości czy choćby szacunku do bliźnich; za nasze samolubstwo i dojmująco powszechną obojętność na ciężki los innych.
Jednocześnie pragniemy wyrazić Ci, Boże, ogromną wdzięczność za wszystkich polskich patriotów, którzy niestrudzoną pozytywistyczną pracą przez cały okres zaborów, podtrzymywali i pielęgnowali polskość i dzięki którym mogła ona przetrwać do dnia odzyskania niepodległości w 1918 roku.Dziękujemy też za tych, którzy oddawali za Ojczyznę życie, tak rozumiejąc swój względem Niej obowiązek. Cześć ich pamięci! Dziękujemy za tych, którzy, gdy odzyskaliśmy już wolną Ojczyznę poświęcili Jej całe swoje serce, by ją rozwijać; za kolejne pokolenia Polaków, które od 1918 roku przez okres międzywojenny, okupacji, stalinizmu, PRL oraz III RP, do dziś, robiły wszystko, co w ich mocy dla dobra Polski i Polaków oraz dobra wszystkich, którym miła jest nasza Ojczyzna.
Na końcu pragniemy prosić naszego łaskawego Boga o pokój dla naszej Ojczyzny, wewnętrzny i zewnętrzny; o mądrość dla przywódców naszego państwa, tych obecnych i tych przyszłych – by ich rządy każdemu obywatelowi kojarzyły się ze sprawiedliwością i służbą dla dobra wszystkich.
Mając też nieustannie w pamięci słowa naszego Pana Jezusa Chrystusa: „Jeżeli więc Syn obdarzy was wolnością, będziecie naprawdę wolni”, chcemy prosić, i wzywamy innych do modlitwy, o wyzwolenie nas z prawdziwej niewoli – grzechu, obojętności, nienawiści, nietolerancji, ksenofobii i pogardy dla drugiego człowieka. Prośmy Boga o pojednanie – nas z Nim i nas między sobą. Abyśmy mogli wszyscy razem spotkać się już niedługo w lepszej Ojczyźnie – tej, o którą Pan Jezus uczył nas modlić się słowami: „Przyjdź Królestwo Twoje”.
W dobie dynamicznego rozwoju technologii, sztuczna inteligencja (SI) staje się nieodłącznym elementem wielu dziedzin życia. W odpowiedzi na te zmiany, adwentystyczna organizacja przedsiębiorców (Adventist-Laymen’s Services and Industries – w skrocie ASi) postanowiła aktywnie zaangażować się w eksplorację i wykorzystanie SI w swoich działaniach misyjnych i projektach społecznych.
10 LISTOPADA 2024 (NR 1019) [Adventist.news | Daniel Kluska]
Organizacja dostrzega potencjał SI w dotarciu do szerszego grona odbiorców z przesłaniem ewangelicznym. Wykorzystanie algorytmów automatycznego uczenia umożliwia analizę potrzeb społeczności, co pozwala na bardziej efektywne planowanie działań misyjnych i akcji charytatywnych.
Edukacja i świadomość technologiczna
Zdając sobie sprawę z wyzwań, jakie niesie za sobą rozwój SI, organizacja zdecydowała się także położyć duży nacisk na edukację swoich wolontariuszy i pracowników. Organizowane są seminaria i warsztaty, które mają na celu zwiększenie świadomości na temat korzyści i zagrożeń związanych z technologią. Poruszane są tematy etyki w SI, prywatności danych oraz wpływu technologii na relacje międzyludzkie.
Współpraca z ekspertami
Aby skutecznie wdrażać rozwiązania oparte na SI, organizacja nawiązała współpracę z ekspertami z dziedziny technologii i nauki. Partnerstwa z uniwersytetami i firmami technologicznymi umożliwiają dostęp do najnowszych badań i technologii, co przekłada się na innowacyjność podejmowanych działań.
Etyka na pierwszym miejscu
Organizacja podkreśla znaczenie etycznego podejścia do rozwoju i wykorzystania SI. Zgodnie z wartościami adwentystycznymi, technologia powinna służyć dobru człowieka i być wykorzystywana w sposób odpowiedzialny. Dyskusje na temat etyki w SI obejmują kwestie takie jak uczciwość algorytmów, unikanie uprzedzeń technologicznych oraz ochrona godności ludzkiej.
Innowacyjne projekty
W ramach działań organizacji realizowane są projekty wykorzystujące SI do rozwiązywania realnych problemów społecznych. Przykłady obejmują aplikacje do zarządzania wolontariatem, systemy wspierające edukację zdalną czy platformy do dystrybucji materiałów duchowych dostosowanych do indywidualnych potrzeb odbiorców.
Perspektywy na przyszłość
Zaangażowanie ASi w sztuczną inteligencję otwiera nowe możliwości w zakresie ewangelizacji i służby społecznej. Poprzez odpowiedzialne i świadome wykorzystanie technologii, organizacja pragnie przyczynić się do pozytywnych zmian w społeczeństwie, promując wartości chrześcijańskie w nowoczesnym świecie.
Inicjatywy podejmowane przez organizację są przykładem na to, jak wspólnota religijna może adaptować się do współczesnych wyzwań technologicznych. Poprzez aktywne uczestnictwo w dyskursie na temat SI, organizacja dąży do tego, aby technologia służyła budowaniu lepszego, bardziej sprawiedliwego świata.
Za nami już Jesienny Koncert Muzyki Chrześcijańskiej, czas refleksji, pięknej muzyki, wspaniałych wykonawców. A to wszystko na chwałę Bogu. Podczas koncertu wystąpili: Wioletta Recmanik, Karolina Pietruszka, Walentyna Latoszyna, Mario Jarib Diaz Ochoa. Koncert poprowadził Łukasz Pieszka.
Grupa studentów i wykładowców z Andrews University uczestniczyła w dorocznym spotkaniu Stowarzyszenia Adwentystycznych Specjalistów od Komunikacji (Society of Adventist Communicators – SAC) w Chicago, która odbyła się w dniach 17–19 października 2024 r.
8 LISTOPADA 2024 (NR 1018) [Adventist.news | Daniel Kluska]
Kilku studentów i absolwentów kierunków powiązanych z komunikacją, zdobyło nagrody za wybitne prace z zakresu projektowania, fotografii, pisarstwa, produkcji wideo i wystąpień publicznych. Konferencja ta, zorganizowana po raz 35., ma na celu wspieranie zawodowego rozwoju adwentystycznych komunikatorów w duchowym i społecznym środowisku.
Według SAC, każdego roku studenci i profesjonaliści z dziedziny komunikacji, filmu, projektowania i marketingu mogą zgłaszać swoje projekty do oceny w ponad 15 kategoriach. Zgłoszenia są oceniane pod kątem treści, kreatywności, atrakcyjności dla odbiorców oraz jakości wykonania przez panel ekspertów z danej kategorii.
Sukces magazynu Envision
Magazyn Envision, chrześcijańskie czasopismo dla studentów, wydawana jest całkowicie przez studentów z Wydziału Komunikacji, Sztuk Wizualnych i Projektowania na Andrews. Podczas ceremonii wręczenia nagród w sobotę wieczorem, kilku studentów związanych z Envision otrzymało główne wyróżnienia.
Za projekt graficzny i ilustracje do artykułu „Oranges for Dinner” nagrodę za „Najlepszy Studencki Projekt Drukowany” zdobyła Chloee De Leon, studentka ostatniego roku grafiki. Sędziowie docenili jej „doskonałe połączenie kreatywności i treści, przy jednoczesnym uwzględnieniu zasad projektowania”. Z kolei Nate Reid, student komunikacji cyfrowej, oraz Skyler Campbell, student grafiki, otrzymali nagrodę za „Najlepszą Studencką Fotografię Artystyczną/Projektową” za pracę nad okładką Envision, która wzbudziła zainteresowanie i intrygowała historią przedstawioną na obrazie.
Amanda Park, studentka pedagogiki, zdobyła nagrodę za „Najlepszy Reportaż Studencki”, za sprawą artykułu „Hidden in the Waiting”, który wyróżniał się wyrazistymi opisami i umiejętnością uchwycenia „mocy natury jako antidotum na współczesny pęd i niecierpliwość”.
Kaara Harris, profesor dziennikarstwa i redaktorka naczelna Envision, wyraziła dumę z pracy studentów, zauważając, że ich sukcesy w kategoriach pisarstwa, projektowania i fotografii świadczą o ich wszechstronności jako kreatywnych twórców. – Nie robimy tego dla nagród, ale ich zdobycie to piękne potwierdzenie, że nasi studenci mają miejsce, w którym mogą rozwijać talenty dane im przez Boga – dodała.
Nagrody indywidualne dla studentów
Nicholas Gunn, student pedagogiki, otrzymał prestiżową nagrodę „Studenta Roku 2024” od SAC. Kimberly Maran, dyrektorka SAC, podkreśliła jego wszechstronność jako specjalisty od komunikacji – od pisarstwa dla Andrews University, Lake Union Herald i Benton Spirit Newspaper po działania w społeczności na antenie WAUS 90.7 FM i kanale YouTube. Gunn dziękował za to wyróżnienie, doceniając możliwość zdobywania doświadczenia w komunikacji, mimo że studiuje pedagogikę.
Gunn otrzymał również wyróżnienia za swoje projekty podcastowe i pisarskie, w tym wywiad z gospelowym artystą K-Anthonym oraz artykuły „Alumni Highlight: Emma Kinnard Now Commissioner” i „Zach Fedoruk Continues Fifth Annual Hotdog Giveaway Tradition”.
Moraya Truman, studentka komunikacji cyfrowej i religii, zdobyła nagrodę za „Najlepszy Studencki Mikrocopy” za treści promujące film The Hopeful, opowiadający o założycielach Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Jej posty na mediach społecznościowych zdobyły wysokie zaangażowanie użytkowników, co przełożyło się na wzrost aktywności na stronach NAD (Strony internetowej Wydziału Północnoamerykańskiego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego). Truman otrzymała także wyróżnienie za projekt kampanii promocyjnej dla tego samego filmu.
Kilku innych studentów również otrzymało wyróżnienia – m.in. Alina Weber, studentka fotografii, za okładkę Lake Union Herald przedstawiającą Sojourner Truth, oraz grupa studentów z klasy kinematografii za projekt „Eliza’s Gift” dla Lake Union Conference.
Nagrody zdobyte przez studentów i absolwentów Andrews University świadczą o ich talentach i zaangażowaniu, które rozwijają oni w duchowym środowisku uniwersytetu, realizując misję Kościoła poprzez media.
Zapraszamy do wysłuchania wywiadu z Piotrem Stachurskim – dyrektorem Chrześcijańskiej Służby Charytatywnej – który pojawił się na stronie serwisu Zachód.pl. ChSCh to organizacji, która od blisko 30 lat wspiera osoby znajdujące się w trudnej sytuacji życiowej. Dowiedz się, jak działania naszej instytucji wpływają na życie tysięcy ludzi, z jakimi wyzwaniami mierzymy się każdego dnia i jak możesz wesprzeć tę misję.
7 LISTOPADA 2024 (NR 1017) [Daniel Kluska]
Chrześcijańska Służba Charytatywna (ChSCh) od blisko trzech dekad działa na rzecz osób potrzebujących, świadcząc pomoc materialną, duchową oraz emocjonalną. Organizacja, prowadzona przez Piotra Stachurskiego, wywodzi się z Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, który w 1997 roku powołał ją do życia. Jak przyznaje dyrektor, impulsem do powstania ChSCh była powódź, która nawiedziła południowo-zachodnią Polskę – już wtedy nowa organizacja aktywnie włączyła się w akcje pomocowe. Dziś, po latach działalności, ChSCh to prężnie działająca organizacja, obejmująca swoim zasięgiem całą Polskę, a niekiedy sięgająca też poza jej granice.
ChSCh pomaga wszędzie tam, gdzie ludzie znajdują się w trudnej sytuacji. Stachurski podkreśla, że zakres działań organizacji jest szeroki i odpowiada na różnorodne potrzeby społeczne. Obejmuje on pomoc w zakupie leków, żywności, opału na zimę, a także finansowanie leczenia i rehabilitacji. W ramach projektu „Bądź solidarny w potrzebie” ChSCh organizuje koncerty charytatywne, a środki z nich trafiają do osób wymagających pomocy zdrowotnej.
ChSCh prowadzi również świetlice środowiskowe dla dzieci i młodzieży, oferując im bezpieczne miejsce do rozwoju, a także centra wypoczynkowo-zdrowotne, które propagują zdrowy styl życia. Szeroko zakrojona jest także działalność edukacyjna, realizowana poprzez wystawy Expo Zdrowie i kluby zdrowia. „To mobilne wystawy i cykliczne spotkania, podczas których można bezpłatnie wykonać badania zdrowotne oraz wziąć udział w wykładach na temat zdrowego stylu życia – zarówno fizycznego, jak i psychicznego” – wyjaśnia Stachurski.
Wolontariusze stanowią trzon Chrześcijańskiej Służby Charytatywnej. Piotr Stachurski zauważa, że dobroczynność jest nadal popularną ideą wśród młodych ludzi, którzy angażują się na różnych poziomach – od pomocy przy wydarzeniach edukacyjnych po prowadzenie szkoleń. Mimo że czasy się zmieniają, wolontariat przyciąga osoby, które szukają satysfakcji w pomaganiu innym. Jak przyznaje dyrektor, sytuacje kryzysowe, takie jak powodzie czy kryzys uchodźczy, wyzwalają u ludzi naturalny odruch wsparcia i dobroczynności.
„Pomaganie innym daje także nam poczucie spełnienia i satysfakcji” – zauważa Stachurski. „Wspierając innych, sami czujemy się wzmocnieni i pokrzepieni, a to sprawia, że wolontariat staje się drogą do bardziej satysfakcjonującego życia”.
Finansowanie działalności ChSCh opiera się głównie na wpływach z 1,5% podatku, który można przekazać na rzecz organizacji. Dodatkowo, ChSCh pozyskuje fundusze poprzez realizację projektów współfinansowanych przez samorządy oraz dzięki wsparciu darczyńców prywatnych. Jak podkreśla dyrektor, hojność ludzi dobrej woli jest kluczowa dla realizacji celów ChSCh. Każda darowizna oraz zaangażowanie wolontariuszy sprawiają, że organizacja może nieść pomoc na szeroką skalę, odpowiadając na potrzeby społeczne zarówno lokalnie, jak i poza granicami Polski.
ChSCh działa głównie na terenie Polski, jednak w wyjątkowych sytuacjach angażuje się również w pomoc za granicą. Organizacja wsparła uchodźców z Ukrainy oraz zrealizowała projekty na kontynencie afrykańskim – m.in. w Tanzanii, gdzie zapewniała pomoc w dostępie do wody pitnej i realizowała projekty zdrowotne. „Choć działamy przede wszystkim w Polsce, zdarza się, że nasze działania sięgają poza granice kraju. Wszędzie tam, gdzie ludzie potrzebują pomocy, staramy się być obecni” – mówi Stachurski.
Pełen wywiad można odsłuchać poniżej: https://adwent.pl/radio-zachod-o-chrzescijanskiej-sluzbie-charytatywnej/
Jesień jest porą roku, która przynosi ze sobą zarówno piękno, jak i pewną nostalgię. Kolorowe liście opadają z drzew, dnie stają się krótsze, a chłód przypomina nam o zbliżającej się zimie.
6 LISTOPADA 2024 (NR 1016) [Daniel Kluska]
Osobiście bardzo lubię ten czas w roku. Mam wtedy wrażenie, że widzę, słyszę, potrafię więcej. W powolnym przemijaniu liści, zniżającym się słońcu i coraz bardziej przypadkowych powiewach ciepłego wiatru jest coś inspirującego. Mam też swoje ulubione zespoły muzyczne, których najczęściej słucham właśnie teraz.
Niekiedy w naszym duchowym życiu pojawia się także jesień. Kolory nie są już takie świeże. Coraz częściej robi nam się zimniej: w pracy, w Kościele, a nawet w domu.
Usłysz, Panie, słowa moje, Przejmij się westchnieniem moim, Zważ na głos błagania mego, Królu mój i Boże mój, bo modlę się do ciebie. Panie, od rana racz słuchać głosu mojego; Rano przedkładam ci ofiarę i wyczekuję.Psalm 5,2-4
To dobry moment na …rozliczenia. Nie takie z telewizji czy polityki, ale rozliczenia z własnymi planami, zaniedbaniami ale i sukcesami. Obietnicami. Tymi przed ludźmi i Bogiem. W chrześcijańskiej symbolice, podobnie jak w naturze, istnieje czas wzrostu, dojrzewania i zbiorów, ale również czas, gdy przynosimy owoc naszych wysiłków przed oblicze Boga. Jakie owoce przyniósłbyś Mu dzisiaj? „Czas rozliczeń” to moment, w którym dokonujemy bilansu naszego życia – zarówno na poziomie duchowym, jak i materialnym. To chwila, w której zadajemy sobie pytanie o wartość naszych działań i o to, co pozostawimy po sobie.
Nostalgia? Ale za czym?
„Duchową nostalgią” nazwałbym dzisiaj zjawisko, które dotyka wielu z nas w chwilach refleksji nad minionymi latami, doświadczeniami oraz decyzjami, które ukształtowały naszą duchową tożsamość. Duchowa nostalgia to uczucie, które może pojawić się, gdy przypominamy sobie chwile głębokiego połączenia z czymś większym od nas samych. Może być to wspomnienie dzieciństwa, gdy proste modlitwy były wyrazem szczerej wiary, lub okres w życiu, kiedy doświadczyliśmy wyjątkowej bliskości z Bogiem. To tęsknota za czasem, gdy nasze życie wydawało się mieć głębszy, bardziej przejrzysty sens, a nasze duchowe poszukiwania były bardziej intensywne.
Duchowa nostalgia często pojawia się w momencie, gdy czujemy się zagubieni lub gdy nasza codzienność wypełniona jest rutyną i obowiązkami. Jest to naturalna reakcja, która skłania nas do poszukiwania odpowiedzi na pytania o sens życia, o naszą relację z Bogiem i o naszą rolę w świecie. Nostalgia duchowa może przypominać nam o wartościach, które kiedyś były dla nas istotne, a które z czasem mogły zostać zepchnięte na dalszy plan.
Czujesz, że ten ostatni akapit brzmi tak, jakby opisywał Ciebie? To dobrze. Dlaczego? Już tłumaczę
Czas rozliczeń – po nas choćby potop
Ostatni rok w Polsce przyniósł wiele politycznych zmian, które wzbudziły dyskusje na temat odpowiedzialności, sprawiedliwości i potrzeby rozliczeń, zarówno na poziomie instytucjonalnym, jak i osobistym. W obliczu nowych rządów, które obiecały przywrócenie przejrzystości i odpowiedzialności w życiu publicznym, wielu ludzi zaczęło zastanawiać się nad samym procesem rozliczenia; czy on naprawdę musi zajmować aż tyle czasu? Musi. I to dobrze.
(24) Gdy się położysz do snu, nie będziesz się bał, a gdy zaśniesz, będziesz miał miły sen.Księga Przysłów 3, 24
Osobiste „rozliczenie” z Bogiem to proces, w którym człowiek mierzy się z własnym sumieniem, dokonując szczerego bilansu swojego życia, czynów i motywacji. Jest to moment, w którym stajemy przed Stwórcą z pełną świadomością naszych niedoskonałości i odpowiedzialności za własne decyzje. To czas kiedy pytamy, ale także i słuchamy tego, co Bóg chce nam powiedzieć.
W przeciwieństwie do publicznych rozliczeń, które często odbywają się na oczach społeczeństwa, osobiste rozliczenie się z Bogiem jest intymnym procesem, wymagającym głębokiej pokory i gotowości do przyjęcia Bożego przebaczenia oraz zmiany życia na lepsze. To czas, w którym człowiek szuka odnowienia i oczyszczenia, kierując się wartościami wyższymi niż te, które rządzą codziennymi konfliktami politycznymi i społecznymi.
A teraz prawdziwa „miazga”. Gotowy?
Prawdziwy czas rozliczeń to nie moment, kiedy jedni dokonują oceny działań drugiej strony, ale kiedy Ty i ja dokonujemy bilansu naszego życia i próbujemy ocenić, czy żyjemy zgodnie z naszymi wartościami i przekonaniami. Może to być moment osobistego rozliczenia z przeszłością lub etap, w którym zadajemy sobie pytanie o to, jakie „owoce” przyniosło nasze życie. Czas rozliczeń często pojawia się w kontekście duchowej nostalgii, gdy zaczynamy zastanawiać się, czy nasze wybory prowadziły nas w stronę wewnętrznego pokoju i spełnienia.
Droga do … rozwoju?
Duchowa oklapnięcie i nostalgia, wspomnienie za lepszymi czasami, może być jednak niezwykle wartościowa, jeśli potraktujemy to jako impuls do refleksji nad nami samymi i duchowym wzrostem. Zamiast patrzeć na nią jedynie jako na smutek za tym, co minęło, możemy dostrzec w niej wezwanie do odnowienia naszej relacji z Bogiem i z wartościami, które kiedyś były nam bliskie. Jest to szansa, by na nowo odkryć, co naprawdę nadaje sens naszemu życiu i co nas inspiruje do działania.
„Wszyscy mamy wzrastać i osiągać pełną dojrzałość w Chrystusie, bez względu na nasze słabości i upadki.”– Ellen White, „Działalność Apostołów”, str. 532
Rozważanie duchowej nostalgii w kontekście czasu rozliczeń pomaga nam zrozumieć, że każda decyzja i każde działanie ma swoje konsekwencje. Zamiast żyć w żalu za przeszłością, możemy świadomie podejmować kroki, które będą zgodne z naszymi wartościami i duchowym celem. Czas ostatecznego rozliczenia się Boga z grzechem manam przypominać, że Jezus nad wszystkim czuwa i sam dokonał już rozliczenia za Twoje winy. „Idź i nie grzesz więcej” powtarza tak, jak potrafi to robić cierpliwy i kochający Ojciec.
Nigdy nie jest za późno, aby powrócić do duchowych korzeni, odkryć na nowo swoją fascynację Bogiem i poszukiwać z Nim bliskości. Czasami potrzeba wyjścia poza codzienny zgiełk i refleksji nad tym, co jest naprawdę ważne, aby zrozumieć, że prawdziwe bogactwo życia tkwi nie w materialnych zdobyczach, ale w głębokiej relacji z Bogiem i drugim człowiekiem.
Duchowa nostalgia nie musi być więc tylko smutnym wspomnieniem lepszych czasów. Może stać się początkiem nowego etapu, w którym przyjmujemy to, kim jesteśmy, i decydujemy się żyć zgodnie z naszymi najgłębszymi przekonaniami. Razem w tym procesem ma miejsce także czas rozliczania nas samych z tego, kim jesteśmy dzisiaj. I tak naprawdę to jest najważniejsza forma rozliczenia, która powinna nas dzisiaj interesować.
Głowa do góry
Tegoroczna jesień, tak emocjonalnie pełna i chwilami duszna, może być dobrym momentem do nowego „rozdania”. To może być czas refleksji, powrotu do korzeni i duchowej odnowy, która pozwala nam przemyśleć nasze wybory i żyć w zgodzie z wartościami, które prowadzą do nowego życia, za którym wszyscy tak bardzo tęsknimy.
