KSIĘGA DANIELA I CZAS KOŃCA
„Potem odezwał się król i rzekł do Daniela: Zaprawdę wasz Bóg jest Bogiem bogów i Panem królów. On objawia tajemnice; gdyż ty mogłeś odsłonić tę tajemnicę ” (Dn 2,47).
Przeczytaj: Łk 16,10; Dn 1,1-3,6; Ap 13,11-15; Dn 3,13-18; J 3,7; Dn 4,1-34; 6,1-29.
Pan miał wielkie plany dla starożytnego Izraela: — „A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym” (Wj 19,6). Ten święty naród (królewskie kapłaństwo) miał świadczyć w świecie o Panu, głosząc, że Jahwe jest jedynym Bogiem (zob. Iz 43,10.12). Niestety, naród izraelski nie dorósł do świętego powołania, jakie otrzymał od Boga. W końcu resztka Izraelitów została uprowadzona do niewoli babilońskiej.
Ciekawe jest to, że Bóg nadal posługiwał się pojedynczymi Judejczykami jako swoimi świadkami, choć doświadczyli oni tragedii i znaleźli się w niewoli. Mówiąc innymi słowy, w pewnym stopniu Bóg dokonał przez Daniela i jego trzech towarzyszy tego, czego nie mógł dokonać przez cały lud Izraela i Judy. W tym sensie ci poszczególni ludzie byli przykładem tego, czym mógłby i powinien się stać cały naród izraelski.
Owszem, historia Izraelitów rozegrała się w tak dawnych czasach i w regionie tak odległym od naszego miejsca zamieszkania. Jednak możemy znaleźć w tamtych ludziach cechy charakteru służące jako wzór dla nas, którzy nie tylko żyjemy w czasie końca, ale i zostaliśmy powołani do świadczenia o Bogu w świecie, który (jak poganie na babilońskim dworze) nie zna Boga. Czego więc możemy się nauczyć z ich historii?
Zapoznaj się z materiałem wideo do tego tematu:
Materiał został opracowany na podstawi kwartalnika Lekcje biblijne 02/2018
Teksty (o ile nie zaznaczono) zostały zaczerpnięte z przekładu Biblii Warszawskiej