Pamiątka Wieczerzy Pańskiej

18 listopada 2017 (sobota) podczas nabożeństwa sobotniego, będzie miała miejsce Pamiątka Wieczerzy Pańskiej.

Czym jest Pamiątka Wieczerzy Pańskiej ?
W Kościele Adwentystów Dnia Siódmego uroczystość Wieczerzy Pań­skiej organizowana jest zazwyczaj raz na kwartał. Obejmuje ona obrzęd umywania nóg, który poprzedza Wieczerzę Pańską. Uroczystość ta jest zarówno dla prowadzących ją pastorów i starszych, jak i całego zboru chwilą niezwykle świętą i radosną. Odbywa się ona zazwyczaj podczas so­botniego nabożeństwa.

Obrzęd umywania nóg.
„Po umyciu nóg uczniom Chrystus rzekł: «Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczy­niłem». W słowach tych Chrystus wskazywał na coś więcej niż tylko na obowiązek zadośćuczynienia zasadom gościnności. Chodziło Mu także o coś dalece ważniejszego niż usunięcie brudu z ludzkich stóp. Chrystus ustanawiał w ten sposób religijny obrzęd. Ten akt naszego Pana (…) uczynił z tego obyczaju święty obrzęd. Miał być on odtąd przestrzegany przez uczniów, by mogli na zawsze zachować w pamię­ci Jego lekcje pokory i służby bliźniemu.

Ten akt pokory zalecony nam został przez samego Chrystusa jako przygotowanie do pamiątki Wieczerzy. Serce nie może wejść w spo­łeczność z Chrystusem, dopóki panoszy się w nim pycha, brak jedno­ści i walka o władzę. W takich warunkach nie jesteśmy przygotowani na zjednoczenie z Chrystusem za pośrednictwem Jego ciała i krwi. Dlatego też wstępnym warunkiem połączenia się z Chrystusem jest obrzęd pokory, czego sam dał nam przykład” (Desire of Ages, s. 650; por. Życie Jezusa, s. 467-468).

W akcie umywania nóg uczniom Chrystus dokonał głębszego oczysz­czenia, obmycia serca z plam grzechu. Uczestnicy tego obrzędu czują się niegodni przyjęcia świętych symboli, dopóki nie przeżyją oczysz­czenia, które sprawia, że człowiek „czysty jest cały” (J 13,10). Jezus pragnął zmyć z ich serc uczucie „wyobcowania, zazdrości i pychy. (…) Duma i egoizm prowadzą do sporów i nienawiści, ale Jezus wszystko to usunął; (…) Jezus, spoglądając na nich, mógł powiedzieć: «Jesteście czyści»” (Desire of Ages, s. 650; por. Życie Jezusa, s. 466).

Duchowe przeżycie związane z umywaniem nóg podnosi jego rangę ze zwykłego obyczaju do świętego obrzędu . Niesie ze sobą poselstwo przebaczenia, akceptacji, pewności zbawienia i solidarności płynące ze strony Chrystusa do wierzącego, ale także pomiędzy wszystkimi wierzącymi. Poselstwo to wyraża się w atmosferze pokory.

Wieczerza Pańska.
Aniołowie głoszą, że Jezus, Zbawca tego świa­ta, jest święty. Podobnie i symbole reprezentujące Jego ciało i krew są święte. Sam Pan wyznaczył niezwykle głębokie w swym znaczeniu symbole przaśnego chleba i niesfermentowanego soku wi­nogronowego a umywania nóg dokonał za pomocą najprostszych do­stępnych środków.

Pamiątka Wieczerzy Pańskiej jest dziś tak samo święta, jak w dniu, w którym ustanowił ją Jezus Chrystus. Gdziekolwiek jest odprawia­na Jezus jest zawsze na niej obecny. „To na tych, przez siebie wyzna­czonych spotkaniach Jezus spotyka się ze swoim ludem i wzmacnia Go swoją obecnością” (Desire of Ages, s. 656; por. Życie Jezusa, s. 474).

Przaśny chleb i bezalkoholowe wino (sok winogronowy).
„Chry­stus pozostawał ciągle przy stole, na którym rozstawiona była Wieczerza, a przed Nim stały przaśniki spożywane zwykle w okresie Paschy i nie tknięte fermentacją wino. Tych właśnie darów użył Chrystus dla przedsta­wienia swej nieskazitelnej ofiary. Nic, co było zepsute przez fermentację — symbol grzechu i śmierci, nie mogło symbolizować «baranka niewinnego i nieskalanego» (1 P 1,19)” (Desire of Ages: 653; por. Życie Jezusa, s. 471).

Zarówno wino, jak i chleb były całkowicie wolne od fermentacji, po­nieważ wieczorem pierwszego dnia żydowskiej Paschy, wszelki zaczyn i fermentacja były usunięte z domów (zob. Wj 12,15.19; 13,7). Dlatego jedynie niesfermentowany sok gronowy oraz niezakwaszony chleb na­dają się do użytku w obrzędzie Wieczerzy Pańskiej.

Pamiątka śmierci krzyżowej.
„Gdy przyjmujemy chleb i wino symbolizujące umęczone ciało i przelaną krew Chrystusa, wyobraź­nia przenosi nas ku scenom w wieczerniku. Wydaje się, że wędrujemy przez ogród uświęcony męką Tego, który poniósł grzechy świata. Stajemy się świadkami walki, dzięki której możliwe było pojednanie z Bogiem. Wywyższony pośród nas stoi ukrzyżowany Chrystus” (De­sire of Ages, s. 661; por. Życie Jezusa, s. 476).

Ogłoszenie drugiego przyjścia Pana.
„Wieczerza Pańska wskazuje na drugie przyjście Chrystusa i została ustanowiona, aby uczniowie ni­gdy o nim nie zapomnieli. Za każdym razem, gdy zbierali się, aby rozpa­miętywać Jego śmierć, opowiadali, jak «wziął kielich i podziękował, dał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; albowiem To jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów. Ale powiadam wam: Nie będę pił odtąd z tego owocu winorośli aż do owego dnia, gdy go będę pił z wami na nowo w Królestwie Ojca mego». W swych strapieniach znajdowali pokrzepienie w nadziei powrotu swego Pana. Nie­wymownie cenna była dla nich ta myśl: «Albowiem, ilekroć ten chleb je­cie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie» (1 Kor 11,26)” (Desire of Ages, s. 659; por. Życie Jezusa, s. 475).

Kto może uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej?
Kościół Adwen­tystów Dnia Siódmego praktykuje organizowanie otwartej uroczysto­ści Wieczerzy Pańskiej. W uroczystości uczestniczyć mogą wszyscy, którzy oddali swoje życie Zbawicielowi.

Dzieci uczą się znaczenia tej uroczystości obserwując, jak uczestniczą w niej inni. Natomiast pełną gotowość do uczestnictwa w uroczystości osiągają po odpowiednim wyszkoleniu podczas przygotowania do chrztu i poprzez poddanie się Jezusowi w akcie chrztu.

„Przykład Chrystusa nie pozwala nam na wyłączność w udziale w Wieczerzy Pańskiej. Prawdą jest, że osoba, która dopuszcza się jawnego grzechu, powinna być z niej wykluczona — Duch Święty mówi o tym wyraźnie (zob. 1 Kor 5,11). Jednak poza takim przypadkiem, nikt z nas nie jest uprawniony do osądzania innych. Bóg nie pozwolił człowiekowi wypowiadać się na temat czyjegoś prawa do uczest­niczenia w tym obrzędzie, bo któż umie czytać w sercu? Kto potrafi odróżnić plewy od pszenicy? «Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije. (…) Przeto ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. (…) Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije» (1 Kor 11,28-29). (…) W szeregi zgromadzonych mogą wejść ludzie, którzy w sercach swych nie są sługami prawdy i świętości, lecz mimo to chcą uczest­niczyć w nabożeństwie. Nie należy im tego zabraniać, bowiem patrzą na to świadkowie, którzy widzieli, jak Chrystus umywał nogi zarów­no uczniów, jak i Judasza. Scenę tę oglądały oczy nie tylko ludzkie” (Desire of Ages, s. 656 Życie Jezusa, s. 473-474).

Opracowano na podstawie: Prawo zborowe, Warszawa 2016, Wydawnictwo „Znaki czasu”